Böyle Bir Dünyaya Neden Çocuk Getirmek İstiyorum?

Neden bir insan yavrusu dünyaya getirip onu yetiştirmek istediğimi çok sorguladım. Elbette ki canlıların yeni bireyler dünyaya getirip türlerinin devamını sağlayan genetik kodların varlığını ve insanın yaradılışından gelen bir üreme içgüdüsü olduğunu reddetmiyorum. Ancak yaşadığımız bu modern çağda kendi benliğini ikinci plana atıp türlü fiziksel sıkıntı ve acılara göğüs gerip maddi manevi tüm varlığınla yeni bir insanın dünyaya gelmesi için uğraşmak, kendini buna vakfetmek ne kadar mantıklı?

Öncelikle hamilelik her ne kadar zorlu olsa da, bir kadının kendi bedenini ve potansiyelini keşfetmesi için inanılmaz bir süreç. İlk kalp atışlarını gözyaşları eşliğinde dinliyorsunuz, ultrason fotoğraflarına bakıp nasıl biri olacağına, kime benzeyeceğine dair hayaller kuruyorsunuz. İçinizde bir bebeği büyütürken kaygıları, korkuları, hayalleri; yani anneliği de günden güne büyütüyorsunuz. Bazen eşime bu duyguları yaşayamayacağı için üzüldüğümü söylüyorum. Aslında mide bulantıları, bel ve sırt ağrıları, devamlı değişen ruh hali ve ağlama atakları yaşamadan baba olduğu için onu kıskanıyorum biraz :) Tüm zorluklarına rağmen rahmani bir yaratım sürecinin içinden geçtiğimi hissediyorum. Bu sorumluluğun Allah tarafından kadınlara verilmiş çok özel bir armağan olduğunu tüm hücrelerimle onaylıyorum.

Bir insan yavrusu diğer canlılardan çok daha fazla bakıma muhtaç ve aciz doğuyor. Bebeğin anneye olan ihtiyacı, anne için harika bir duygu olmakla birlikte tedirginlik ve korkuyu da beraberinde getiriyor. Bebeğimi nasıl doyuracağım, zarar verir miyim, uykusunu nasıl düzenleyeceğim gibi sorular anne olarak zihnimi kurcalıyor. Ancak biraz zaman geçtikten sonra, ilgili bir annenin bebek bakımını öğreneceğini ve bir düzene oturtacağını da çevremden gözlemledim. Ama işin asıl önemli kısmı bundan sonra başlayacak; bebeğimi nasıl büyüteceğim, nasıl yetiştireceğim, büyüdüğünde nasıl biri olacak?

Bebeğinin zekasını desteklemek, tüm alanlarda hızlı ve eksiksiz gelişmesini sağlamak, merakını tetiklemek, öğretmek, onunla bağ kurmak, diyalog kurmak, özgüveni olan, bağımsız ve farkındalığı yüksek bir çocuk yetiştirmek isteyen ebeveynler bu süreçte kendi benliklerini yeniden inşa edecekler. Kendi anne ve babalarına kızacak ya da hak verecekler, hayatı yeniden yorumlayıp anlamlandıracaklar. Bu, bir insanın kendini geliştirme fırsatı yakalayabileceği en kapsamlı okul olabilir. Hepimiz hayatın anlamını sorgularız; bence tatmin edici bir cevabı dünyaya bir bebek getirip onun büyüyüp yetiştiğine şahit olduktan sonra verebileceğiz. Ama tüm bu olumlu yanlarına rağmen, ebeveynlik belirli bir süre için kendi zevklerinden ve konforundan feragat etmeyi gerektirecek. İlgiye, sevgiye ve bakımına muhtaç bir canlı için 7/24 mesai yaptıracak. Tüm bu zorluklara katlanmaya gönüllü olmak, biraz da dünyayı iyi bir yer haline getirebileceğimize dair inançtan kaynaklanıyor olabilir mi? Çünkü yeni doğmuş bir bebek umuttur. Doğrularına inandığın değerler ile yetiştireceğin bir insan, bembeyaz bir kağıda yazacağın yepyeni bir hikaye demektir. Bir çocuk yetiştirmek, dünyaya ve insanlığa bir katkı sağlamaktır. Ona vereceğimiz değerler, öğreteceğimiz bilgiler ve kazandıracağımız deneyimler, geleceğin dünyasına bırakacağımız mirastır. Belki de bir çocuğu dünyaya getirmenin ve onu yetiştirmenin en güzel yanlarından biri, dünyayı daha iyi bir yer haline getirme umudu taşımaktır.

Sıfırdan bir insan yetiştirmek, hayata dair birçok sorunun cevabını kendi içimde bulmamı sağlayacak. Bebeğimin dünyaya gelişiyle birlikte ben de yeniden doğacağım. Bu süreç, bana bu yaşıma kadar inşa ettiğim kimliğimi keşfedip yeniden insan ilişkilerini, sevgiyi, sabrı, merhameti öğretecek. Sıfırdan bir insan yetiştirmek, hayatı ve kendini anlamanın en iyi yolu olmalı. Onunla birlikte yeniden öğrenmek, anlamak ve büyümek... Buna hazırım, sağlıkla ve güzelliklerle gel kızım.